kəf

1.

is. <fars.> Köpük (od üstündə bişən xörək və s. -də). Xörəyin kəfini götürmək. Sabun kəfi. – Qazan daşdı, kəfın al; Qaynadıqca kəfin al. (Bayatı). Mən əti doğrayıb qurtaranda Gülqədəm düyünün kəfini yığırdı. Ə. Vəl..

◊ Kəf getmək dan. – oğurlamaq, çırpışdırmaq, qoparmaq. Kəf gəlmək – hiylə işlədərək aldatmaq, kələk gəlmək. Gərək bu xəzinədardan göz olum ki, müştərilər bizim bu başısoyuğa kəf gəlməsinlər. «Kirpi». Kəfə getmək – araya salıb mənimsəmək, özünə götürmək. <Salamov:> Adə, Bahadır bəy, sən ərinin yanında sırğalardan balaca söhbət sal, yoxsa qızıl sırğaları kəfə gedər, əri bilməz. C. C..

2.

bax kəfə. Əlinin kəfi qabar çalıb.